Sevgi kişinin benliğini saran kaçınılmaz bir duygu olmakla beraber, kanına karışmış, kalbinde ve varlığında yer etmiş bir duygu olup, insanın doğasında var olan bir özelliktir.

Sevgi ve tutku öylesine bir şeydir ki, bunlar hayatın başlangıcıyla kendilerini göstermiş ve hiç kimse bu duygulardan arınamamıştır. Çünkü onsuz hayat anlamsızdır. Verimsiz ve çorak bir sahadan farksızdır. Nitekim iffetli ve ölçülü sevgi hayatın ta kendisi ve varlıkların doğasında var olan bir hadisedir.

Hiçbir varlığın her ne şekilde olursa olsun, sevgi duygusunu yaşamamış olması düşünülemez. Ancak bizim vurgulamak istediğimiz husus, ilahi sevginin, tüm duyguların önünde ve ötesinde olması gereğidir. İnsanın tüm benliğinde yer etmiş bir duygu olarak kalması ve kadın sevgisinin iffet, onur ve temiz duygularla beslenmiş olması gerekir. İlahi rızaya uygun, iyi niyetle bezenmiş ve en yüce amaç olarak bilinen evlenmeye yönelik gelişmesi şarttır.

Hiç şüphesiz, İbn’ül-Kayyum, sevgi konusun gramatik, dini tıbbi ve psikolojik açıdan ele alıp, bu konuya yönelik görüşlerini cesaretle ortaya koymuştur. Kabul etmek gerekir ki bu eser, sahasında oldukça kapsamlı bir şaheser olup, bu alandaki tüm çalışmaları geride bırakmış niteliktedir.