Bir Türk köyünde bir gece geçirenler bile bu köy sakinlerinin bir çok meziyetlerinin tesiri altında kalmaktan kendilerini kurtaramazlar. Bunlardan biri vakur bir nezaket ve güzel tavırdır. Bu da şüphesiz her Türkün, hâkim ırkın bir ferdi ve asil bir millete mensup olmanın şuurunda olmasından ileri geliyor. Üstü başı pek o kadar muntazam olmayan askerler ve kaba saba çobanlarda bile yabancılara karşı sosyal bakımdan aşağı durumda olmadıklarını gösteren bir hava var. Diğer önemli vasıflarından biri de misafirperverlikleridir. Nadiren para alırlar. Ve kendilerine ücret teklif edildiği zaman sadece “Hancı değiliz” derler. Diğer taraftan Avrupalı misafirlerle din kardeşi olan Anadolu Hıristiyanları, güler yüzle karşıladıkları bu misafirlere ayrılırken fahiş bir masraf pusulası verirler. Türkler çalışkanlık, namus ve doğruluk bakımından Hıristiyan komşularından kat kat üstündürler. Ve söz verdikleri zaman sözlerine tam manasıyla itimat edilebilir.